تعریف پرخاشگری

پرخاشگری ناظر به رفتاری است که با نیت تخریب اموال یا صدمه زدن به شخص دیگر انجام می‌شود و متضمن بی‌توجهی محض به سلامت دیگران و احتمالاً خود است. پیامدهای پرخاشگری ممکن است فیزیکی یا روان‌شناختی باشد.(کاکلی ۱۹۹۸)
پرخاشگری ورزشی را می‌توان به عنوان رفتاری تعریف کرد که خارج از قواعد و هنجارهای ورزشی رخ می‌دهد؛ سبب آسیب عمدی می‌شود؛ و ارتباط مستقیمی با اهداف رقابتی ورزش ندارد .(جکسون و تری ۱۹۸۵)
آسیب زدن به دیگری به روش‌های مختلفی چون تحقیر، اهانت، دشنام و توهین، یا تلاش برای آسیب‌زدن فیزیکی.
 در هر مورد، هدف این نوع رفتار آسیب رساندن به دیگران، یعنی تحمیل درد و رنج، به شکل فیزیکی یا روحی ـ روانی است.
– برخی منبع پرخاشگری را برگرفته از ریشه‌های درونی و غرایز در نظر می‌گیرد.
– افرادی پرخاشگری را واکنشی به رویدادهای محیطی می‌دانند که از طریق آموزش فرهنگی و فردی تعدیل می‌شود.(بینینگر ۱۹۹۱)
به طور کلی پرخاشگری امری روانی – اجتماعی به حساب می‌آید .

دلایل پرخاشگری

ناکامی و یا نمایش ضعیف تیم محبوب
فقدان امکانات درورزشگاه
تربیت ‌نامناسب ومحیط ‌فرهنگی نامساعد
کمبود اوقات فراغت
فشارهای روحی ـ روانی
خودنمایی و ابراز وجود
خطای بازیکنان حریف
قضاوت ناعادلانه داور
نارضایتی سیاسی

راهکارهای پیشنهادی جهت کاهش اثرات پرخاشگری

۱- تشکیل جلسه تیمی
۲- انجام تمرین تحت شرایط مشابه مسابقه
۳- پرهیز از رفتارهای افزاینده استرس و کاهنده روحیه
۴- انجام تمرینات تصوری
۵- عدم انجام مصاحبه‌های جنجالی پیش از بازی
۶- افزایش مهارت‌ و آمادگی‌های روانی مانند مهارت در تمرکز، مهارت در کنترل اضطراب و استرس و حفظ انگیزه
۷- احترام و تمجید از تماشاگران حریف
۸- احترام به ارزشها و پیشکسوتان تیم حریف

۹- اختصاص زمان بیشتر به گرم کردن در زمین مسابقه
۱۰- ادای احترام به تماشاگران پیش از شروع بازی

۱۱- پرهیز از انجام حرکات هیجانی در حین بازی
۱۲- عدم اعتراض‌های مکرر به داوری

۱۳- مقابله به مثل نکردن با تماشاگران
۱۴- عدم وقت کشی

۱۵- توجه بیشتر به موارد فیر پلی به ویژه دلجویی پس از انجام خطا بر روی بازیکنان حریف

۱۶- پرهیز از شادی پس از گل تحریک کننده

نویسنده : سید محمد نیک نژاد عقیلی